Technologia Monojonowa

Data dodania: 2018-06-18 23:10:39, Wyświetlony 12731 razy
Wrzuć na FacebookWykop!

W laboratoriach Inwex oraz Invex Remedies opracowana została zaawansowana technologia monojonowa polegająca na rozbijaniu struktur minerałów takich jak złoto, srebro, krzem do pojedynczych jonów (monojonów).

Pojedyncze jony to cząstki, które powinny teoretycznie powstawać w każdym procesie dysocjacji. Bez wątpienia dzieje się tak bardzo często w przypadku pierwiastków silnie reaktywnych, do których należą m.in. związki sodu, potasu, magnezu, chloru czy fluoru. Jednak pierwiastki mniej reaktywne – takie jak kobalt, nikiel, miedź, srebro, pallad, platyna, ruten, rod, iryd, osm, żelazo, krzem oraz złoto nie ulegają łatwo takiemu procesowi, nawet kiedy tworzone przez nie związki chemiczne charakteryzują się dobrą rozpuszczalnością w wodzie. Dzieje się tak ze względu na zdolność do tworzenia tzw. klastrów, czyli swoistych polimerów utworzonych przez atomy tego samego pierwiastka lub substancji chemicznej. Klastry mogą tworzyć nie tylko związki chemiczne wymienionych powyżej pierwiastków, ale także woda. Klastry posiadają jednolitą strukturę oraz swobodnie przemieszczające się elektrony. Ze względu na wieloatomową budowę mają one znacznie większy rozmiar niż wynikałoby to z wyliczeń fizykochemicznych i modelowania cząstki dokonanych na podstawie wzoru strukturalnego. Przykładowo klastry złota zawierają od kilku do kilkudziesięciu atomów metalu, a odległości metal – metal (Au-Au) są identyczne jak w ich pierwotnej formie metalicznej, czyli posiadają siatkę krystalograficzną oraz swobodne elektrony jak w rodzimym złocie. Klastry złota tworzą swoiste klatki, zbliżone swoją strukturą do fulerenów. Jednak najwięcej z nich występuje w kształcie ostrosłupów, graniastosłupów, stożków oraz innych trójwymiarowych figur. Bez względu na posiadaną strukturę ich rozmiary są tak duże, że nie przechodzą przez błony komórkowe mikroorganizmów czy ssaków.

Przykładowo atom złota, którego promień atomowy wynosi 0,144 nanometra tworzący klaster złożony z dwudziestu atomów osiągnie w skrajnym przypadku rozmiar około 6 nanometrów (zakładając powstanie struktury liniowej). Dlatego ich przeniknięcie w głąb skóry oraz wzięcie udziału różnorakich w procesach biochemicznych jest bardzo trudne.

Dlatego rozpoczęto pracę mające na celu rozbicie struktur klastra do monojonów. W wyniku wieloetapowych procesów chemicznych i/lub elektrochemicznych prowadzonych w środowisku wodnym udało się rozbić ich strukturę uzyskując wiele pierwiastków, w tym m.in. złoto, srebro, krzem, miedź w formie monojonowej, trwałych wyłącznie w środowisku wodnym o ściśle określonych parametrach. Po opuszczeniu lub zmianie tego środowiska pierwiastki te cechuje naturalna skłonność do tworzenia struktur monoatomowych. Według danych literaturowych tak przekształcone monoatomowe metale nadają się do użycia w medycynie, farmakologii czy kosmetologii. Dodatkowo mogą być wykorzystane między innymi jako katalizatory do ceramiki, materiałów ognioodpornych, substancji odpornych na korozję. Dodatkowo powinny posiadać także szczególne właściwości jak nadprzewodnictwo w wysokich temperaturach i zdolność wytworzenia energii. Monojony mogą być także przekształcone w pary jonowe – co znacznie ułatwia ich przenikanie przez warstwę rogową naskórka. Połączone słabym wiązaniem w pary jonowe monojony, trwałe na etapie przenikania przez warstwę lipidową naskórka ulegają szybkiemu rozpadowi w kontakcie z krwią lub osoczem, co umożliwia ich szybką adaptację przez organizm w celu inicjowania poszczególnych procesów biochemicznych, mających szansę bytu wyłącznie w ich obecności.

Zaopatrzenie każdej komórki w pierwiastki niezbędne dla życia i zdrowia, występujące w naturze, jest podstawą dla zachowania prawidłowego funkcjonowania organizmu. Najkrótszą drogą do osiągnięcia tego celu, jest rozdrobnienie pierwiastków do wielkości pozwalającej na ich przenikanie przez błony komórkowe. Pozyskiwane dzięki tej technologii cząstki minerałów są ponad dziesięciokrotnie mniejsze, niż dotychczas stosowane w farmakologii i kosmetologii nanocząsteczki. Opracowana metoda wydaje się być najdoskonalszą z możliwych. Jej istotą jest rozdrobnienie pierwiastków do wielkości 0,15-0,5nm, a więc wielkości pozwalającej na ich przenikanie przez pory w błonach komórkowych mających średnicę 0,7-1,0 nm lub kanaliki sodowo-potasowe. Monojony złota mają rozmiar 0,2 nm, srebra 0,2 nm, natomiast krzemu 0,24 nm.

Technologia monojonowa zapewnia tym niezwykle małym cząsteczkom najczystszych minerałów, znajdujących się w dermokosmetykach, przenikanie do najgłębszych warstw skóry, zapewniając jej odżywianie i odnowę na poziomie komórkowym. Technologia monojonowa dostarcza organizmowi substancji aktywnych w najlepiej przyswajalnej formie i jest bez wątpienia jedną z najskuteczniejszych metod aplikacji danego pierwiastka do organizmu.

Technologia monojonowa jest obecnie wykorzystywana nie tylko w kosmetologii. Intensywnie badane są oparte na niej wyroby medyczne oraz produkty lecznicze – w tym preparaty przeciwnowotworowe, charakteryzujące się wielokrotnie większą skutecznością niż stosowane obecnie oraz zdecydowanie mniej szkodliwe od współcześnie stosowanych farmaceutyków.

Artykuły podobne do Technologia Monojonowa: